Ik vind het moederschap best een moeilijke taak. Het wel en wee van de zonen is ook mijn wel en wee. Logisch, denk ik. Een puberende zoon met alle ingewikkelde gevoelens die daarbij horen en een ander zoontje dat zo veel nadenkt dat hij er onzeker van wordt, raken mij. Vandaag weer zo’n dag die mij als moeder diep raakt. Ik blijf er over piekeren. Ik zou willen dat ik zijn gevoelens over kon nemen om ze een goed plekje te geven, maar helaas werkt dat niet zo.
Het is avond en zoon2 wil met mij in bad. Hoewel hij twaalf is, kan ik dat met hem nog wel. Hij zal geen rare vragen gaan stellen enzo. Bovendien ben ik er na al dat gepieker ook wel aan toe. We zitten heerlijk schoon te weken in het warme water vol met bubbels, als opeens zijn onbevangenheid en onbezonnenheid mij overvalt. Hij, zelf een beginnende puber, ervaart niet de ingewikkelde gevoelens waar zoon1 nu mee te kampen heeft. Hij zal nooit zo lang over iets piekeren dat hij er onzeker van wordt, zoals zijn kleine broertje dat wel doet. Gerust heeft hij zijn eigen problemen, maar die kan hij ook heel makkelijk naast zich neerleggen als het voorbij is. Hij leeft heerlijk in het hier en nu. Ik wil even niet denken aan de grote angstgevoelens die hij heeft als zijn haar of zijn nagels geknipt moeten worden of als hij bloed moet prikken. Dat zijn primaire gevoelens waarvan ik zou willen dat ze verdwijnen, maar deze zijn ook snel voorbij als het leed geschied is.
We zitten nog steeds heerlijk in bad en we genieten van de rust en de kalmte die dat met zich mee brengt. Hij probeert zijn grote teen in mijn neus te krijgen en barst in lachen uit als ik vervolgens zeg dat ik zijn tenen ga opeten. Ik word er blij van en tegelijk emotioneert het mij. Ik geniet intens van zijn kleine denken. Was het leven maar zo eenvoudig voor ons allemaal. Dat zou het een stuk makkelijker maken. En even denk ik: wie is er nu beperkt? Hij die zo intens kan genieten en geen last heeft van de emotionele ruis. Of wij met zo veel gedachten die het gevoel vertroebelen? Mijn kleine grote zoon toont mij het eenvoudige gevoel van onbevangenheid op dit moment. Het is een groot contrast met het leven van zijn broers. Het grote geluk dat zoon2 geen zware ballast met zich meezeult, maakt tranen bij mij los. Even laat ik mijn tranen de vrije loop, maar ik word al snel opgeschrikt uit mijn emotionele staat. Ik zie een grote teen richting mijn gezicht gaan en voor ik kan reageren heeft hij met zijn grote teen mijn tranen weggeveegd. Beduusd kijk ik hem aan. Hij kijkt naar mij met zijn pretoogjes en zijn glimlach van oor tot oor. Was voor iedereen het leven maar zo eenvoudig en had iedereen maar zo’n grote teen…
Martha mooi geschreven.
Fijn dat je dit met ons deelt! (Te veel) nadenken is een belemmering in je geluk, heerlijk als je in het hier en nu kan leven ?.