En dan 15 jaar later hebben we een vrolijk sinterklaasfeest met muziek, pepernoten en lekkere hapjes. Het was dan ook 20.00 uur gisteravond dat ik er pas aan dacht wat voor dag het eigenlijk was. En dat terwijl ik een paar weken geleden toch echt 15 jaar werd teruggeworpen in de tijd.
Ik pakte een boek uit de kast en daar viel een briefje uit met de volgende tekst:
Dit is het boekje dat ik voor jou heb gekocht. Dit wilde ik je geven met kerst.
Ik kan me nog herinneren dat ik dit boek kocht en dacht: Als ik nu maar gewoon dit boekje koop en er een kerstpapiertje omheen plak, dan is het net alsof ik zeker weet dat je er nog bent met kerst. Ik vond het echt een boekje voor jou. Jij, die zelf altijd vol met verhalen zat over de mensen, Amsterdam, de camping en noem maar op. Dit boekje zou je vast leuk hebben gevonden. Natuurlijk wist ik dat je erg ziek was en niet heel lang meer te leven had, maar kerst zou je nog halen, daarom had ik het gekocht! We zouden nog samen kerst vieren met de hele familie. Nou ja, de hele familie…. Je oudste broer was zes weken eerder overleden dan… dan jij… Maar jij zou er nog zijn! Althans die hoop hadden we. Je zou zelfs nog op onze trouwerij zijn in februari, die hadden we op advies van de huisarts vervroegd. Dus met kerst zou je er zeker nog zijn.
Helaas ben je op 2 december 2002 overleden. Je was op, je lichaam was onbewoonbaar verklaard, je werd eruit gezet. Het verdriet heeft lang geduurd, maar het duurde ook weer niet lang tot dat ik kon voelen dat je eigenlijk nog heel dichtbij was. Dat gevoel is gelukkig nooit weg gegaan. Ik was bang voor een leven zonder jou, maar na 15 jaar kan ik zeggen dat je nog steeds een onderdeel van ons leven uitmaakt. Hoewel ik je fysiek wel mis, voel ik nog steeds de knuffels die ik, nadat bekend was dat je snel zou overlijden, heel bewust in mij opnam. Ik haal er liefde, voldoening en kracht uit. Dankjewel pappie, dat je me dat nog hebt kunnen geven.
Vlak nadat het briefje uit het boek viel, kwamen we een dame tegen die jou van heel vroeger nog kende, nog voordat je met mama was getrouwd. Ze vertelde leuke verhalen over jou, ik kon ze me levendig inbeelden omdat ik die verhalen van jou ook kende. Ik kon me jou voor de geest halen op de manier hoe je dit zou vertellen. Het bracht me weer even bij jou. Toen sprak deze dame mijn oudste zoon aan. “Je opa zei dit…..je opa deed dat.. je opa was een geweldige man.” Het was heel even alsof het leek dat het een heel gewoon gesprek was, alsof mijn zoon ook wist hoe zijn opa dit gezegd zou hebben. Maar al snel kwam de realiteit bij mij binnen dat mijn oudste zoon zijn opa natuurlijk nooit gekend heeft. Dat hij niet weet hoe jij dit verteld zou hebben. Het verdriet heeft een plekje gekregen, maar het gemis zal nooit slijten. Gelukkig kom jij door middel van kleine dingen toch steeds weer even op bezoek. Dat zijn de kleine cadeautjes van boven. Misschien is het boek dan toch nog een geschenk geworden. En niet de hele dag aan je denken op je sterfdag is misschien dan ook een cadeau. Geniet van het leven! want ook dat zou je gezegd hebben.
