Zoon3 kwam lichtelijk in paniek thuis van de hond uitlaten. “Mama, Picasso is in een hele hoge boom geklommen toen een hond haar achterna zat!” Koelbloedig als ik ben van nature (…..) zei ik dat de kat vanzelf wel uit de boom zou komen. Enigszins gerustgesteld ging zoon3 weer spelen. Ik dacht nog even hoe zielig ik het vond dat onze kleine diva zo geschrokken was van een hond.
Alles in huize de Potter ging verder zoals altijd. We waren net klaar met eten en opeens moest iedereen weer aan Picasso denken. Want zo heerlijk is het als je vaste gewoontes hebt, iedereen weet wanneer er wat gaat komen. Zo ook dat de huisdieren nadat wij hebben gegeten ook hun eten krijgen. Dat wil zeggen nadat de hond dan ook al is uitgeweest. Picasso vindt dat meestal niet fijn en zit al voordat Pablo terug is te zeuren om haar eten. Maar vandaag hoorden wij geen gejammer van een kat die doet alsof ze een week geen eten heeft gekregen.
Dat was vreemd, we waren namelijk zo gewend aan dat geluid. Toen bedachten we dat ze vast nog steeds in die boom zat. Er begon in barst in mijn muur van koelbloedigheid te komen.
Ik vroeg zoon1 om uit te kijken naar de kat als hij Pablo zou gaan uitlaten. Zoon1 kon haar echter niet ontdekken.
Dat kon ik niet hebben. Picasso is altijd thuis met etenstijd! Er brokkelde wat stenen af van mijn muurtje. Nadat zoon3 mij in detail had uitgelegd waar Picasso in de boom zou moeten zitten, ben ik op mijn fiets gestapt. Daar aangekomen, zag ik haar direct. Ze zat wel 7 meter hoog! Ik riep haar, ze zag mij en begon heel hard te miauwen. Mijn muurtje verloor nog een rij met stenen…. Ik bleef haar roepen en lokken. Ze wilde wel naar beneden, maar ze durfde echt niet. Ik hoorde de paniek in haar stem. Van de stoere diva was er niks meer over.
Ik heb direct een bericht in onze gezinsapp gezet met een foto van Picasso in de hoge boom. Ik vroeg de mannen met een ladder te komen.
De liefste kwam gelijk op zijn fiets naar ons toegesneld. Ik vroeg waar de ladder was, maar hij wilde, verstandig als hij is, eerst zelf poolshoogte nemen. Ook hij ging roepen naar Picasso. Hij zei dat ik eten moest halen, misschien kwam ze er dan toch nog vanzelf uit.
Dat heb ik zo snel als ik kon gehaald, maar zelfs door het gerammel van haar oh zo vertrouwde roestvrijstalen etensbakje kwam ze niet. Ik benoemde nogmaals de ladder. De liefste vond dat best een gedoe, de ladder hing namelijk in de garage met daarin allerlei tasje en skeelers enzo. Een hangende ladder is namelijk ook uitermate geschikt als opbergrek.
Maar toch ging de liefste naar huis en samen met zoon1 zou hij met de ladder komen.
Ik bleef in contact met Picasso.
Ik had veel bekijks en aanspraak. Een man liep met zijn hond voorbij en zei dat hij ook al 1,5 dag zijn kat kwijt was, misschien zat die ook wel in een boom. De dames verderop hadden net als ik met Picasso te doen en bleven nog een tijdje kijken en praten.
Toen kwamen daar de helden met de ladder. Onderweg hadden zij ook een hoop bekijks, zeiden ze.
De ladder moest tot het verste puntje worden uitgeschoven en opeens zag ik hoe hoog dat eigenlijk was. Ik had direct spijt dat ik perse wilde dat ze de trap gingen halen. Want wat nu als een van mijn mannen van die ladder zou vallen. Zoon1 ging toch als eerste de ladder op. Het was echt hoog. Ik voelde hoe mijn handen begonnen te trillen. De eerste poging was mislukt. Zonder Picasso kwam zoon1 naar beneden, maar wel met drie flinke halen van de kat. Ze had geprobeerd zich aan hem vast te houden.
Toen ging de liefste naar boven. Zonder succes en ondertussen bleef ik maar zachtjes zeggen dat we het moesten opgeven. Ik zou de brandweer wel bellen. De liefste was daar geïrriteerd over, want hij had toch zeker niet voor niks met die ladder door de buurt gesjouwd!
Ze gingen beiden nog een keer naar boven, maar zonder succes. Met pijn in het hart hebben we Picasso in de boom achter gelaten. Ik zou thuis de brandweer bellen. Die waren gesloten! Wat moest ik nu? Ik kon toch niet 112 bellen omdat mijn kat in de boom zit?….
De politie dan maar. Ik kreeg een heel aardige agent aan de lijn. Hij zei dat de brandweer alleen te bereiken was via 112. Toen ik uitlegde dat het om een kat ging, was hij het wel met me eens dat het wellicht wel wat overdreven was om daar 112 voor te bellen. Hij ging zelf wel even contact opnemen met de brandweer en beval me vriendelijk om aan de lijn te blijven. Ik was aangenaam verrast dat deze agent moeite ging doen om mijn probleem met mijn kat op te lossen. De brandweer vertelde hem dat ze pas na 24 uur komen om een kat te redden. Meestal komt een kat zelf uit de boom, namelijk. Ik durfde na al die moeite van de agent niet te zeggen dat ik echt niet dacht dat Picasso er zelf uit zou kunnen. Ik had haar paniek gezien! De brandweer adviseerde om Picasso alleen te laten zodat ze tot rust kon komen. Ze zeiden ook dat bakje voer onderaan de boom zou kunnen helpen.
Dat moest dan maar…. Hoe kon ik nou rustig op de bank zitten in de wetenschap dat Picasso daar heel alleen hoog in de boom zit. Laat staan dat ik zou kunnen slapen…
De liefste ging tijdens de laatste ronde met de hond nog even bij Picasso kijken. Ze zat er nog steeds en was heel hard aan het miauwen, zei de liefste bij thuiskomst. Ik had geen muurtje meer over….
Een half uur later zag ik iets in mijn ooghoek flitsen. Ik schonk er geen aandacht aan want dat beeld zag ik dagelijks. Toen de liefste zei: “Kijk eens wie we daar hebben!”, besefte ik pas dat dat beeld wat ik dagelijks in mijn ooghoeken zag flitsen, Picasso is!
Picasso, mijn lieve stoere Picasso was uit de boom!
Gisteravond was ik nog even bang dat ze vast een trauma had opgelopen van de boom. Maar vanmorgen zag ik dat ze, diva die ze is, de hond gewoon weer uit zijn mand had gejaagd om er zelf in te gaan liggen.
Ook onze diva komt, net als ieder andere doodnormale kat, weer op haar pootjes terecht. Of in dit geval in de fluweelzachte hondenmand.
Weer heerlijk om te lezen. Blij dat de diva weer thuis is.
Wat een prachtig verhaal. Gelukkig is Picasso weer bij jullie in huis.